-Şurada bir yerlerde duran o vahşi anne…Düşüncesiyle bile beni ele geçiren kuvvet. Onu nasıl sever, kollardım…
-Neden kollardın?
-Kendimden. Onu kendimden çıkardıktan sonra tekrar kendi parçam yapmaya gayret eder, sonunda hayatını çalardım bu deli sevgiyle. Nolcak şimdi ?
-Hep böyle özgür kalabilirsen, şefkatin de iyi gelir, herkese…
-İyi de adımı bile kaybetmişken şefkat bana yardım edebilir mi?
-Hislerin büyük bir şehrin ışıkları gibi! Duygularına güven…
-Sen kimsin?
-Şefkatin.