Bir hafızanın içinde dolaşmak gibi...
Başta her şey oyun gibidir. Gülüşler, küçük telaşlar, sıradan anlar...
Ama sonra bir şey olur; perde kapanmaz, sadece iç dünyada bir ışık söner.

Kelimelerin yerini beden alır, sessizliğin sesi büyür.
Kahkahanın altına saklanan bir sızı, yüzeye çıkmak ister.
Gerçekle hayalin çizgisi bulanıklaşır; çocukluk anılarıyla yetişkinliğin ağırlığı iç içe geçer.

Bazen hatırlamak bir ceza gibidir, bazen tek kurtuluş.
Ve insan, sonunda anlar; bazı şeyler sadece unutulduğunda değil, hatırlandığında da acıtır.