Aziz Nesin’in klasikleşmiş oyunları arasında yer alan Çiçu, kendini yalnızlığa mahkum etmiş, toplumdan ve insanlardan tecrit etmiş bir adamın dramını, trajikomik bir üslupla sahneye taşır. Çiçu adını verdiği oyuncak bebeği, kedisi, köpeği ve diğer ev hayvanları ile kendisine bir dünya yaratan, adeta evcilik oynayan Adam, aslında korkularının esiridir, tıpkı; modern toplumun yalnızlaştırdığı birçok benzeri gibi… Sahnede, bu adamın toplumsal dayatmaların da etkisiyle, kendi kendine yarattığı esaretten kurtulma çabasına tanık oluruz.