Manoel de Oliveira filmini üç aşamada oynuyor: ilk bölüm - bir oyun, ikincisi kabaca sessiz bir film olarak tanımlanabilir (perde arkasında Beckett'in eserlerinden alıntılar okunuyor), ancak sonunda yönetmen avangart alıştırmanın aynı malzemesini zekice sergiliyor. Şaşırtıcı bir şekilde, üç kez tekrarlanan bir şaka, her seferinde kulağa taze geliyor ve İncil'deki "Eyüp Kitabı "nın neredeyse kelimesi kelimesine bir uyarlamasına dönüşüyor - kendinizinkine sahipken başkalarının sefaletiyle empati kurmanın ne kadar zor olduğuna dair bir benzetmede muhteşem bir nokta.