Üç yakın arkadaşın hayatları, içlerinden biri yüzünden tamamen değişecektir. Her zamanki gibi akıp giden günler artık hiçbir zaman eskisi gibi olmayacaktır. Vaktinden çok sonra askerliğini yapan İbrahim nerede bir resmi kıyafet görse hemen oradan kaçar olmuştur. Sadece masum bir korku gibi gözüken bu fobisi yüzünden sevdiği arkadaşları ve kendisinin başına gelmeyen kalmaz. Arkadaşlarıyla beraber kendini mahkeme salonlarından, hapishaneye kadar uzanan bir yolculukta bulur. Neler olup bittiğini anlamadan cezaevine düşen, üç arkadaşın akılları hep dışarıdadır. Ama geride kalanlar yavaş yavaş kendi yollarını çizmektedir.

Pardon

Eşinden yeni boşanmış Eda ve iki oğlu, başarılı iş adamı Oğuz ve üç kızı ile üçkağıtçı kumarbaz Ferit aynı evde yaşamak zorunda kalırlarsa neler yaşanır?

İki Aile

Özkan Aksu

<p>Ortaoyuncular, Ferhan Şensoy’un vefatından sonra Şahları da Vururlar ile sahnelere dönerken tarihi Ses Tiyatrosu da perdelerini yeniden festivalde açıyor! İlk kez 1980 yılında sahnelenerek ülke çapında büyük yankı uyandırmış olan müzikli güldürü, 42 yıl sonra yepyeni bir tiyatrosever kuşakla buluşuyor.<br />
Hikâye, 1940’ların İran’ında isim benzerliği yüzünden İran İstihbarat Teşkilatı ile başı belaya giren Ömer Hayyam’ın yanlışlıkla hapse atılmasıyla başlar. Şah Rıza Pehlevi yönetimindeki ülkede işler raydan çıkmak üzeredir. Şah’ın pek de parlak olmayan özel hayatı, saray içi dedikodular, güç çekişmeleriyle yoğunlaşan gündem, huzursuz günlerin yaklaştığının habercisidir. Bir tarafta geçim sıkıntısı içinde bunalan halkın içinde isyanın yavaş yavaş yükselen sesleri duyulurken, diğer tarafta halktan kopuk yönetim ve iktidar çekişmeleri yaşanmaktadır. Dönemin dünya basınını sürekli meşgul eden saray hayatı ve şah yönetimi ile halk arasında günbegün açılan uçurum artık her şeyi kopma noktasına getirmiştir.<br />
Ferhan Şensoy benzersiz mizahıyla, günümüze göndermeler yaptığı Şahları da Vururlar’da, seyirciye “Batılılaşma nedir ve ne değildir?” gibi sorular sordurur. Oyunda İran’daki karışıklıklar üzerinden dönemin Türkiye’sine ciddi eleştiriler yönelten Şensoy, hiçbir şeyi sakınmadan içinden gelenleri ifade eden üslubu, kıvrak zekâsı ve isyankâr yapısıyla farklılığını ortaya koyar. 1980’lerin ilk yarısı boyunca aralıksız 586 kez sahnelenmiş olan oyun, biçimsel özellikleriyle Şensoy’un yazarlık ve yönetmenlik tarzının mükemmel bir örneği olmakla beraber yaşarken yazılan gerçek bir tarih parodisidir.</p>