Güney ömrünün on yılını cezaevlerinde geçirip, 1981 yılında Isparta Yarı Açık Cezaevi'nden kaçarak, hayatının son yıllarını geçireceği Paris'e gitti. Güney’in, Fransa’da bir sinemacı olarak gördüğü değer, 1982 Cannes Film Festivali’nde, ‘’Yol’’ filmine Altın Palmiye’yi getirdi. Belgesel, Fransa ve Türkiye arasında Yılmaz Güney vasıtasıyla bir köprü inşa ederek Paris’te Güney’in izini sürerken, "Duvar" filminin çekim sürecini, Güney'in siyasi mücadelesi ve sineması ekseninde etkilediği hayatları ve 12 Eylül sonrası ülkesini terk etmek zorunda kalan, Fransa'ya göçmen olarak gelmiş, Güney'in çevresinde yer almış, dostları ve çalışma arkadaşlarının hikayelerine, bu serüven içinde yolları bir biçimde kesişmiş olan sürgün insanlarının yaşam öykülerine de ışık tutuyor.

Sürgün Türküleri: Yılmaz Güney

1980 darbesinden sonra hayatı parçalanan bir ailenin yolları otuz yıl sonra tekrar kesişir. Birbirlerini hiç tanımayan ve ayrı büyümek zorunda kalan iki kardeş olan Deniz ve Devrim ile anneleri Melek yıllar sonra bir araya gelir. Her birinin yıllarca içinde tuttuğu bir öfkesi ve özlemi vardır. Üçü geçmişi tekrar gözden geçirip hayatlarında ilk kez birbirleriyle yüzleşip kırılan parçaları tekrar birleştirmeye çalışacaktır.

Eksik

“Damat Koğuşu”, tecavüz suçlularının bulunduğu koğuşlara verilen isimdir. Bu koğuşlarda, yargının adaletine inanmayanlar, kendi yasadışı “adalet”ini kurar. Bu acımasız sistem içinde, “ceza” bir gelenek, “infaz” ise kaçınılmazdır. Taciz, tecavüz, çocuk istismarı gibi suçları kesinleşmiş olanların, cinayet suçlusu gözü pek mahkumlarla aynı yerde tutulduğu, korku ve dehşetin, işkencenin ve acının her an yaşandığı bu yerde “merhamete” yer yoktur . Damat koğuşlarının, Türkiye’de yaşanmış gerçek öykülerinden ilham alınan filmde, tecavüz suçlamasıyla koğuşa getirilen bir gencin (Yusuf) ekseninde, bu koğuşta gerçekleşen olaylar anlatılmaktadır. Kimin masum, kimin suçlu olduğunun adım adım anlaşıldığı hikayede, içerde yaşanan şiddet tüm gerçekliğiyle aktarılır.