Hafta Sonu, Jean-Luc Godard’ın en vahşi ve en karışık filmi olabilir ki bu da önemli bir şey. Ancak Hafta Sonu, her şeyin ötesinde, yönetmenin en cüretkar filmi. Bu filmde her şey olabilir: Sıradan bir telefon konuşması absürd bir biçimde hoş bir müzik parçasına dönüşür, kahramanlarımız ormanda masal karakterleriyle karşılaşır ve baş karakterler gerçekten her an tüyler ürpertici sonlarla karşı karşıya gelirler. Godard’ın bir epizottan bir başka tuhaf epizota geçme kararı, cesurca ve son derece etkiliydi. Her tür ve renkten radikal yönetmen, bu anlamda Hafta Sonu’na çok şey borçlu. Ancak "radikal" yaftası bu film için biraz uygunsuz; çünkü bu tür bir niteleme, korkunç bir siyasileştirme ve mizahi yoksunluk anlamına gelir. Oysa geriye kalan diğer tüm unsurlar, Hafta Sonu’nun bu problemleri yaşamamasını sağlar.

Haftasonu

Phillipe ve Esther, kızları Elise ile birlikte görünüşte cennet gibi bir hayat yaşamaktadır. Bu mutluluğu korumak için Phillipe, Esther'le birbirleriyle ilişki yaşamaya ve bunu birbirlerine açıkça söylemeye karar verir. Phillipe'in kıskançlık duygusuna kapılmasıyla plan trajik sonuçlarla geri teper.

Bir Parça Zevk

1944 : İşgal altındaki Fransa. Juliette (Vice) Wehrmacht Generali Bamberg'in metresidir ve ayrıcalıklı bir yaşam sürmektedir. Küçük kız kardeşi Justine (Virtue), Direnişçi Jean ile evlenmek üzeredir ve yardım için Juliette'e gelir. Her iki kız kardeş de soluğu "la Commanderie "de alır; burada Juliette SS Albayı Schonberg'in metresi olur, Justine ise yüksek rütbeli Nazi subaylarının cinsel ihtiyaçlarını karşılamak zorunda olan diğer güzel kızlarla birlikte alıkonulur. Marquis de Sade'ın "Justine ou les infortunes de la vertu" adlı eserinden esinlenilmiştir.