Hafta Sonu, Jean-Luc Godard’ın en vahşi ve en karışık filmi olabilir ki bu da önemli bir şey. Ancak Hafta Sonu, her şeyin ötesinde, yönetmenin en cüretkar filmi. Bu filmde her şey olabilir: Sıradan bir telefon konuşması absürd bir biçimde hoş bir müzik parçasına dönüşür, kahramanlarımız ormanda masal karakterleriyle karşılaşır ve baş karakterler gerçekten her an tüyler ürpertici sonlarla karşı karşıya gelirler. Godard’ın bir epizottan bir başka tuhaf epizota geçme kararı, cesurca ve son derece etkiliydi. Her tür ve renkten radikal yönetmen, bu anlamda Hafta Sonu’na çok şey borçlu. Ancak "radikal" yaftası bu film için biraz uygunsuz; çünkü bu tür bir niteleme, korkunç bir siyasileştirme ve mizahi yoksunluk anlamına gelir. Oysa geriye kalan diğer tüm unsurlar, Hafta Sonu’nun bu problemleri yaşamamasını sağlar.

Haftasonu

Adrien, nişanlısı Londra’ya gidince St. Tropez’de sakin bir tatil geçirmeye karar verir. Dinlenmek için gittiği evde, sanatçı dostu Daniel ve her gece gönül eğlendiren, erkek koleksiyoncusu Haydée onun tüm planlarının şaşmasına sebep olur.

Koleksiyoncu Kadın

Düğünlerinden sonra kocası açıklanamaz bir şekilde kilise merdivenlerinde vurularak öldürülen Julie Kohler'ın intiharı annesi tarafından engellenir. Kendisini tanımayan beş adamın izini sürmek, onları etkilemek ve öldürmek için kasabadan ayrılır.