After the World War I, Mussolini's perspective on life is severely altered; once a willful socialist reformer, now obsessed with the idea of power, he founds the National Fascist Party in 1921 and assumes political power in 1922, becoming the Duce, dictator of Italy. His success encourages Hitler to take power in Germany in 1933, opening the dark road to World War II. (Originally released as a two-part miniseries. Includes colorized archival footage.)

Fascism in Colour

“Faşizme dönüş, Umberto Eco’nun ‘Ebedi Faşizm’ başlıklı makalesiyle, büyük bir sükseyle yeniden tedavüle girdi. Bu makalenin okunma biçimi, yazarın, ‘ebedi faşizm en masum kisvelere bürünerek geri dönebilir’ ve ‘görevimizin onun maskesini düşürmek ve dünyanın her yerinde her gün ortaya çıkan yeni biçimlerinden her birine dikkat çekmek’ uyarısını yaparken söylediklerinin tam tersi etkiler yaratabilir diye düşünüyorum.” Emilio Gentile
Faşizmi tarihte kalmış “antika” bir olay olarak görmek bir uçtaysa, her otoriter ve baskıcı rejimi faşistlikle itham etmek de öteki uçtur. İkisi de günümüzde faşizm benzeri sonuçlara yol açabilecek olan hareketler ve ideolojik öğeler karşısında insanları duyarsız ve atıl kılabilir. Emilio Gentile, Faşist Kimdir? başlıklı kitabında, faşizm kavramının genel bir hakaret sözcüğüne dönüşmesinin bu sakıncalarına dikkat çekiyor. Faşizmin İtalya’da bir yüzyıl önce ortaya çıkarken sahip olduğu örgütsel, kültürel ve kurumsal boyutların özgül niteliğini hatırlatıyor.
Kitaba Türkiye’de faşizm kavramının serencâmı üzerine kapsamlı bir giriş yazısı yazan Tanıl Bora’nın da işaret ettiği gibi, Gentile’nin kitabını okurken, faşizm kavramının soldaki enflasyonist kullanımının vahim anti-demokratik ve faşizan siyaset, ideoloji ve pratiklere karşı güçlü bir duyarlılık oluşmasını engellemiş olabileceği sorusu karşımıza çıkıyor.
 
(Tanıtım Bülteninden)

Faşist Kimdir?

“Sahne demokrasisi, devlet oyununu sahneye koymak için belli başlı yöneticileri bu oyunun aktörü yapan, halkı da sadece oy verme sırası gelince sahneye çıkaran demokrasinin adıdır. Ama şimdi halk sahneyi hepten terk etmeye başlıyor. Egemen halk, yönetenlere, demokratik kurumlara ve partilere artık güvenmiyor.(...) Demokrasi hatalarını barışçı yollarla düzeltme imkânı veren yegâne sistemdir. Yeter ki onu düzeltmek isteyin. Yoksa ikiyüzlülüğün gölgesi onu bir sahne demokrasisine dönüştürür ve halkı egemenlikten mahrum bırakır.” -Emilio Gentile ile söyleşi, La Repubblica, 14 Ekim 2016- Bugün hemen hemen bütün ülkelerde, siyasal partiler ve siyasal hareketler kendilerini demokrat olarak tanımlıyor. Abraham Lincoln demokrasiyi “halk tarafından, halk için, halkın yönetimi” olarak tanımlamıştı. Günümüz demokrasilerinde durum böyle mi? Ünlü bir faşizm tarihi uzmanı olan Emilio Gentile, şimdi halkın ancak bir sahne demokrasisinde küçük bir rol alabildiğini iddia ediyor. Oy verme sahnesine sıra gelince halk sahneye çıkarılıyor, sonra hemen sahneden indiriliyor. Bu nedenle, partiler ve hükümetler oligarşisi, siyaset sınıfı içinde yolsuzluk, liderlerin demagojileri, halkın ilgisizliği, kamuoyu manipülasyonları, reklama dönüşen siyasal kültürün bozulması öne çıkıyor. O çok övülen temsilî demokrasi ve halkın egemenliği birçok yerde sahne demokrasisine dönüşmüş durumda. Günümüz demokrasilerinin bu özellikleri salt içinde bulunduğumuz dönemin koşullarının bir sonucu mu? Gentile, bu özelliklerin demokraside doğuştan var olduğunu gösterip, bunlara karşı mücadelenin demokrasiyi esas diri tutan etmen olduğuna işaret ediyor.   (Tanıtım Bülteninden)