Bir yazarın kitap okuması, meşakkatli iş; herhangi bir okuyucu değilsiniz, okuduğunuz yazarın dili, üslûbu, zekâsı ön plana geçiyor. Eskiden elime aldığım kitabı bitirmem gerektiğini düşünürdüm. Sıkıldığım kitapları sonuna kadar okumak zorunda olmadığımı geç fark ettim. "Hangi kitapları okuyorsunuz?" diye sorulduğunda; "Kitapları karıştırıyorum, ders gibi çalışmıyorum" demiş Montaigne. Tiyatroya her gün birden fazla dosya geliyor genç yazarlardan. Okumamı, eleştirilerimi belirtmemi talepkâr. Yazar dilini iyi bilmiyorsa, kullanamıyorsa, anlatısının bir özgünlüğü yoksa, okuyasım geçiyor. Kiminin üçüncü sayfasında, kimisinin beşinci sayfasında sıkılarak kapatıyorum dosyayı. Son yıllarda tiyatro müdüriyetine gelen bu dosyaların bana iletilmemesini, ağaçlarımızı korumak adına arka sayfalarının müsvedde kâğıdı olarak kullanılmasını söyledim. Bu tavrımı bildiği için biraz çekinerek uzattı dosyasını Elif Durdu. Çok kısa bir sürede okudum DÜŞ KIYAMET'i. Roman kahramanlarının bireysel anlatımlarıyla kurgulu, dili, dilimizin bir zenginliği olan Osmanlıcayı başarıyla kullanması ve romanın içinde ironik yazar olarak epik gezintisi, farklı bir roman çıkarıyor karşımıza. Bu farklılık, onun başka yelkenlilere binerek, yeni yazılara seyr-ü sefer eyleyeceğini gösteriyor. Ferhan Şensoy Sayfa Sayısı: 368 Baskı Yılı: 2013 Dili: Türkçe Yayınevi: Bilgi Yayınevi

Düş Kıyamet

Elif Durdu

Ortaoyuncular, Ferhan Şensoy’un vefatından sonra Şahları da Vururlar ile sahnelere dönerken tarihi Ses Tiyatrosu da perdelerini yeniden festivalde açıyor! İlk kez 1980 yılında sahnelenerek ülke çapında büyük yankı uyandırmış olan müzikli güldürü, 42 yıl sonra yepyeni bir tiyatrosever kuşakla buluşuyor. 
Hikâye, 1940’ların İran’ında isim benzerliği yüzünden İran İstihbarat Teşkilatı ile başı belaya giren Ömer Hayyam’ın yanlışlıkla hapse atılmasıyla başlar. Şah Rıza Pehlevi yönetimindeki ülkede işler raydan çıkmak üzeredir. Şah’ın pek de parlak olmayan özel hayatı, saray içi dedikodular, güç çekişmeleriyle yoğunlaşan gündem, huzursuz günlerin yaklaştığının habercisidir. Bir tarafta geçim sıkıntısı içinde bunalan halkın içinde isyanın yavaş yavaş yükselen sesleri duyulurken, diğer tarafta halktan kopuk yönetim ve iktidar çekişmeleri yaşanmaktadır. Dönemin dünya basınını sürekli meşgul eden saray hayatı ve şah yönetimi ile halk arasında günbegün açılan uçurum artık her şeyi kopma noktasına getirmiştir. 
Ferhan Şensoy benzersiz mizahıyla, günümüze göndermeler yaptığı Şahları da Vururlar’da, seyirciye “Batılılaşma nedir ve ne değildir?” gibi sorular sordurur. Oyunda İran’daki karışıklıklar üzerinden dönemin Türkiye’sine ciddi eleştiriler yönelten Şensoy, hiçbir şeyi sakınmadan içinden gelenleri ifade eden üslubu, kıvrak zekâsı ve isyankâr yapısıyla farklılığını ortaya koyar. 1980’lerin ilk yarısı boyunca aralıksız 586 kez sahnelenmiş olan oyun, biçimsel özellikleriyle Şensoy’un yazarlık ve yönetmenlik tarzının mükemmel bir örneği olmakla beraber yaşarken yazılan gerçek bir tarih parodisidir.