Üç yakın arkadaşın hayatları, içlerinden biri yüzünden tamamen değişecektir. Her zamanki gibi akıp giden günler artık hiçbir zaman eskisi gibi olmayacaktır. Vaktinden çok sonra askerliğini yapan İbrahim nerede bir resmi kıyafet görse hemen oradan kaçar olmuştur. Sadece masum bir korku gibi gözüken bu korkusu yüzünden sevdiği arkadaşları ve kendisinin başına gelmeyen kalmaz. Arkadaşlarıyla beraber kendini mahkeme salonlarından, hapishaneye kadar uzanan bir yolculukta bulur. Neler olup bittiğini anlamadan cezaevine düşen, üç arkadaşın akılları hep dışarıdadır. Ancak geride kalanlar yavaş yavaş kendi yollarını çizmektedir.

Pardon

Hayata yorgun başlayan bir yüreğin çırpınışı benimkisi… Kader de varsa acı, üzüntü, gözyaşı her an gelip buluyormuş. Daha çocuktum, hayattan hiçbir şey anlamayacak kadar da küçük. Hiçbiri benim tercihim değildi! Çünkü kimse bana ailemi seçme şansı tanımadı. Bir anlık gafletle dünyaya gelen bir sürü çocuktan biriyim sadece! Acımasız bir hayatta, olmaz dediğim ne varsa yaşattılar. Hayatım avuçlarımın arasında kayıp gitti de ben hiçbir şey yapamadım. Yaşamak kolay olmadı benim hayatımda, kalbime mutluluk tohumları ektikçe söküp aldılar yerinden. Ben kapansın diye çaba harcarken yenileri birbiri ardına sıralanıyordu sanki. Açılan her yarayı sarmak için mutluluk maskemi taktım. Kalbim kan ağlarken yüzüm gülümsüyordu. Kimse bilmez senin kalbinin acısını, sadece gördüklerine bakarlar.
 
(Tanıtım Bülteninden)