Filmde, 1860’ların İtalyası’nın hızla değişen toplumsal yapısına uyum sağlamaya çalışan yaşlı bir prensi canlandıran Burt Lancaster, statüsünü ve yaşam tarzını sağlama alma çabasıyla yeğeni Tancredi’nin (Alain Delon) zengin bir tüccarın kızı olan Angela’yla (Claudia Cardinale) evliliğini ayarlar; ve filmin final bölümünü oluşturan neredeyse bir saate yakın balo sahnesi boyunca, hem ait olduğu toplumsal sınıf hem de kendi geçmişiyle bugünü üzerine derin düşüncelere dalar. Birey ve toplum arasındaki etkileşimi büyüleyici ve görkemli bir dille anlatan böyle bir filmi, ancak Visconti gibi aristokrat kökenli bir Marksist yönetebilirdi. (Lancaster, rolünü Visconti’nin karakterinden yola çıkarak canlandırdığını söylemiştir). Aristokratların artık gücün yeni zenginlerin eline geçtiğini kabullendikleri balo sahnesi, haklı olarak sinema tarihinin en ustaca çekilmiş sahnelerinden biri olarak kabul edilir.

Leopar

Mösyö Feydeau yazar tıkanıklığı yaşamaktadır ve yeni bir oyuna ihtiyacı vardır. Ancak 1900 Paris'inin üst sınıfını gözlemlemek için bir fırsat yakalar - otoriter bir karısı olan Mösyö Boniface ve güzel ama görmezden gelinen karısı Marcelle ile yan komşusu ihmalkâr koca Henri. Henri mimari anormalliklerin izini sürer (hayalet seslerinin çoğu kanalizasyondan gelmektedir) ve Hotel Paradiso'da bir gece geçirmeyi planlar, ancak bu otel Marcelle ve Boniface'ın randevu yeridir. Bir eş, iki koca, bir yeğen ve Boniface'ın şımarık hizmetçisi, hepsi bu 'saatlik' otelde ve ilişkinin tamamlanması en hafif deyimiyle ciddi şekilde tehlikeye girer (en azından bir polis baskınıyla). Tüm bunlar Feydeau'nun gözünden kaçmaz ve oyunu bir sonraki sezonun 'success fou'su olur.