Jonathan Betuel'in ilk romanı "The Dogfighter" 21 yaşındayken yayımlandı. Kısa bir süre sonra NYU Film Okulu'ndaki arkadaşlarıyla birlikte senaryo okumaya başladı. Etkileyici. Görsel. Minimal. Jonathan roman yazmayı bıraktı ve senaryo yazarlığında kariyer yapma arzusuna yol açan bu film planlarının hayranı oldu. Birçok başlangıç senaryosundan sonra, seksenlerin ortasında Jon "THE LAST STARFIGHTER" başlıklı orijinal bir spesifik senaryo yazdı. Bu, karavan parkından kaçıp kaderini bulmayı hayal eden bir çocuk hakkında sıcak bir hikayeydi. Bir video oyununda başarılı olunca, iyi huylu bir uygarlığı kurtarmak için uzaylılar tarafından işe alınır. Filmin hakları için bir stüdyo ihalesi patlak verdi. Filmin yapımcılığını Lorimar, dağıtımını ise Universal Pictures üstlendi. Seyirciler tepki gösterdi. Betuel'in hayatı değişti. Son Yıldız Savaşçısı, çok kuşaklı bir hayran kitlesine sahip çok popüler bir kült film oldu ve olmaya devam ediyor. Jonathan daha sonra Hollywood'a taşındı ve burada orijinal senaryolar yazdı ve diğer senaryoları düzeltmek için güvenilir bir kiralık silah olarak tanındı. Aşk, hayaller ve zorluklarla ilgili hikayeler ilgisini çekmeye başladı. Çok geçmeden bu arzusu gerçekleşti ve Jonathan Disney tarafından orijinal senaryolarından birini yönetmesi için işe alındı: "MY SCIENCE PROJECT" Arizona'daki bir lisede geçen, düşen bir UFO'nun warp sürücüsünü keşfeden ve bunu liselerinin bilim fuarına sokan uyumsuz öğrenciler hakkında benzersiz bir bilim-kurgu komedisi. Zaman yolculuğu VFX'iyle kaos başlar ve gençler dünyayı yıkımdan kurtarmak zorundadır.Betuel bir sonraki uzun metrajlı filmini hazırlarken gelecekteki ortağıyla tanıştı ve LUMA PICTURES adlı bir bilgisayar grafiği görsel efekt stüdyosu kurdu. En başından beri, sanatçı ekibinin tüm başyapıtların ana bileşeni olduğuna inanıyordu. Zaman içinde Luma iki kişilik bir ekipten 300'ün üzerinde sanatçıdan oluşan bir kadroya ulaştı. Jon'un önce sanatçı felsefesi, vizyonunun merkezinde yer almaya devam ediyor. Betuel, sanatsal ailelerin nasıl kurulacağını öğrendi. Tıpkı bir araya gelen, uyum içinde çalışan, herkesin keyif alması ve deneyimlemesi için sağlam anlar yaratan bir orkestra gibi. Deneyimleri ona, bir senaryonun, tıpkı bir bestecinin özgün müzik partisyonu gibi, ilk adımı, yani sanatçıların etrafında toplanıp yol alabilecekleri bir yol haritası sunduğunu öğretti. Bir senaryonun kalbinde, herkesi film yapım sürecine bağlayan duygusal bir çekirdek vardır. Mükemmel perdeye ulaşıldığında, bizi uzaklara taşıyan sihirli bir halı ortaya çıkar ve biz izleyicileri sadece hayal gücümüzde var olan zamanlara ve yerlere götürür.