Film, dört ana bölümden oluşuyor. Sırasıyla, barlarda fahişeliğe zorlanan genç bir kadının; şeker kamışı tarlasının uluslararası bir Amerikan şirketine satıldığını öğrenen ihtiyar bir çiftçinin; emperyalizme karşı isyan bayrağı açan devrimci bir öğrencinin ve son olarak, başta silahlı mücadeleye karşı olsa da, devlet terörü karşısında gerilla harekete katılmayı seçen yoksul bir köylünün hikayelerine tanık oluyoruz. Tüm bu episodlar, Küba’yı temsil eden, şairane dış sesle birbirine bağlanıyor. Yer yer Sovyet propaganda filmlerinin, özellikle de Eisenstein’ın etkisinin hissedildiği filmin en büyük özelliği, devrime giden yolda kahramanlaşan isimlere hiç yer vermeden, tamamen sıradan insanların hikâyelerine odaklanması.

Ben Küba

Humberto Solás, ödüllü filmi Lucía'da Küba'nın yüz yıllık mücadelesi temasını tamamen yeni bir şekilde yorumlayarak, her biri Lucía adlı bir kadının etrafında şekillenen ve her biri Küba tarihinin farklı bir döneminde, sömürgecilik (1895), yeni sömürgecilik (1930) ve sosyalist devrimin (1968) üç aşamasına karşılık gelen üç ayrı bölümden oluşan bir destan yarattı. Üç bölüm de bize farklı sosyal sınıflardan "Lucia "lar sunuyor. Solás filmini şu şekilde tanımlıyor: "Kadının rolü her zaman bir dönemin çelişkilerini ortaya koyar ve onları açık hale getirir: Lucía kadınlar hakkında bir film değil, toplum hakkında bir film."

Lucia

Cecilia'nın hikayesi, 19. yüzyıl Küba'sına hakim olan toplumun, beyazlar, siyahlar ve melezler arasında bölünmüş bir toplumun hikayesidir. (İspanyol fatihler adayı ele geçirdikten kısa bir süre sonra Küba'daki Kızılderili nüfusu öldürdükleri için, diğer Karayip ülkelerinde olduğu gibi Küba'da da mestizolar ya da Kızılderili kanı karışık olanlar yoktur). Her halükarda Cecilia'nın (Daisy Granados) hayatı ve aşkları hakkındaki dram, Kübalıların Haiti'de kölelerin kendilerini esir alanlara karşı ayaklandığını duymalarının ardından, kölelere yönelik şiddet içeren kötü muamele ve köle isyanı söylentilerinin arka planında geçiyor.