Michael hikaye anlatıcılığını kendi hafızasının ötesinde keşfetmeye başladı, ancak film aracı Danny Boyle'un 28 Gün Sonra'sını ilk kez izledikten kısa bir süre sonra dikkatini çekti... Hafızasına göre bu, sanatla normal izleme kapasitesini aşan bir etkileşim yaşadığı ilk filmdi. Sürükleyici ve deneyimsel bir hikaye anlatımı için kullanılabileceğini fark ettiğinden beri bu sanat formuna ilgi duyan Michael, kendisini hala sektörde bir yönetmen ve yapımcı olarak tuhaf görüyor ve "hikaye anlatıcısı" etiketini tercih ediyor. İfade edilmesi zor, yaygın duygusal içeriğe doymuş, cesur, insan hikayelerine yaklaşmak isteyen Michael, hareketli oyuncuların ve koreografi yapan kameranın standart gümüş ekranının ötesine geçerek, izleyicinin arkasına yaslanıp hikayeyi en saf ve en ham haliyle deneyimlemekten başka bir şey yapamayacağı kadar sürükleyici ve yakalayıcı bir atmosfer yaratmak amacıyla yeni kompozisyonlarla kusursuz bir şekilde iç içe geçmiş dinamik bir ses tasarımı senfonisi orkestralıyor: beyaz perde.