Ben oyunculuk için doğmuşum. Bir hikaye anlatmak... hikaye olmak... Liseden beri bu mesleğe ilgi duymama rağmen, oyunculuk kariyerine ancak 2016'dan beri "tamamen" başladım. Bunu daha önce yapmalıydım ya da bu kadar beklememeliydim diyebilirim ama Tanrı'nın benim için farklı planları vardı. Beni tam olarak olmam gereken yere koyduğuna inanıyorum""böyle bir zaman için.""Sanat Hayatı Taklit Eder" doğru olsa da, "Hayat Sanatı Taklit Eder" bunun yerine bir aktörün mantrası olması gerektiğine inanıyorum. Oyuncular olarak sadece hikayeyi doğru anlatmakla değil, aynı zamanda izleyicilere ahlaki açıdan neyin doğru neyin yanlış olduğu konusunda rehberlik etmekle de sorumlu olduğumuza inanıyorum. Kültürümüz ekranda nasıl performans göstereceğimizi dikte etmemeli, ancak ekrandaki "yaşamımız" gerçek hayatta kendimizi nasıl taşıdığımızı yansıtmalıdır.Tiyatro, televizyon ve film için karakterlerin hazırlanmasına yaklaşım tarzımı ve sürecimi şekillendirmek için "Büyükleri" (Konstantin Stanislavski, Uta Hagen, Stella Adler ve Sanford Meisner bunlardan birkaçı) ve "daha az bilinenleri" (Harold Guskin, Michael Shurtleff, Scott Sedita ve diğerleri) inceledim. Oyunculuk heyecanına ek olarak, bir oyuncu koçu olma tutkum da var. Derler ki, "Bir şeyde gerçekten ustalaşmak istiyorsan, onu öğret! "Benim bu zanaata yaklaşımım, pratikten önce teoriyi öğretmektir. Anatomi ve kimya öğrenen cerrahlar gibi... ve sonra kadavralar üzerinde çalışmak... canlı bir insan üzerinde neşterle güvenilmeden çok önce... ya da hangi aletlerin hangi işleri yaptığını öğrenen marangozlar gibi... ve sonra her bir aletin nasıl yetkin bir şekilde kullanılacağını... müteahhit olarak güvenilmeden çok önce, bence aktör de farklı olmamalıdır. Oyuncu için hayal gücü, bedeni, sesi ve duygusal kontrolü onun araçlarıdır... enstrümanlarıdır; oyuncunun sahneye ya da ekrana çıkmadan önce bunların sınırlarını, nasıl kontrol edeceğini ve nasıl uyum içinde tutacağını öğrenmesi ve öğrenmeyi asla bırakmaması gerekir.