erence Davies’in otobiyografi serisinin ikincisi olan bu film, Davies’in 1940 ve 1950’ lerde Liverpool’da yaşamış işçi sınıfından olan kendi ailesini konu alan izlenimci bakış açısında sahip bir filmdir. ‘ Distant Voice ‘ un ilk kısmı, yetişkin kardeşler Eileen, Maisie, Tony ve annelerinin babalarının gülümseyen fotoğraflarından önce yas kıyafetleri içindeki görüntüleriyle açılır. Çok geçmeden, aile yine aynı tabloda poz verir, ama elbette daha mutlu bir sebeple; Eileen’in düğünü sebebiyle… Düğününde akrabaları şarkılar söylerken Eilleen, ölen babası için derin bir kedere kapılır ve gençliğindeki mutlu günleri gözünün önüne getirir. Tony ve Maisie’nin hatıraları ise daha sıkıntılı ve bulanıktır. Davies sahneleri, kilisede huşu içinde mumları yakan aile ile zalim adamın karısına vurup çocuklarına terör estirmesi şeklinde karıştırır ve karşılaştırır. ‘ Stiil Lives ‘ de iki yıl sonra filme alınmıştır. Burada ise artık kardeşler kendi hayatlarını kurmuştur.

Uzak Sesler, Durgun Yaşamlar

Ken Loach kamerasını bu kez Thatcher İngiltere'sinin ekonomik uçurumlarına yöneltiyor. Yönetmenin filmde daha mizahi ve biraz daha gürültülü bir hal alan bakış açısı bu sefer kaybedecek hiçbir şeyleri olmayan işsiz güçsüzlerin dünyasını anlatıyor. Bill Jesse adlı sıradan bir inşaat işcisinin anılarından yola çıkan gerçek bir öykü.

Ayak Takımı

Fakir olmasına rağmen gururlu olan Bob, küçük kızının İlk Komünyonu için güzel (ve pahalı) yepyeni bir elbiseye sahip olmasını istemektedir. İnatçılığı ve kararlılığı, gerekli parayı toplamak için çaresizlik içinde giderek daha şüpheli önlemlere başvururken başını belaya sokar. Bu trajik kusur, sevdiği ve değer verdiği her şeyi, sevgili ailesini, hatta ölümsüz ruhunu ve kurtuluşunu bile bu amaç uğruna körü körüne riske atmasına neden olur.