Emiliano hayatına bir film yönetmeninin gözleriyle bakıyor, nesnel gerçekliği sanatsal yaratım süreçleriyle karıştırıyor. Filme çektiği hikâye günlük hayatıyla bocalıyor, ta ki dünyası kamerasının merceğine hapsolana kadar. Kafası karışık, her zaman yalnız ve ekranın önünde, artık başkalaşmış bir gerçeklik, ama aynı zamanda ölçülebilir, kontrol edilebilir ve manipüle edilebilir bir gerçeklik haline gelen bir şarkıyı döngü halinde dinliyor: bir dua olarak söylediğiniz veya tekrarladığınız ve sizi hatırlamaya, inanmaya ve kendinizi ikna etmeye zorlayan şarkılardan biri.