Hafif komedilerde başarılı olan coşkulu ve komik tiyatro oyuncusu (Feydeau's "Le système Ribardier", "Chat en poche"; Françoise Dorin's "L'étiquette"; Remo Forlani'nin "Le divan", "Un roi qui a des malheurs", "Guerre et paix au café Sneffe"), Micheline Luccioni'nin film kariyerini hak etti. Çok sık olarak alaycı fahişe veya Ofisteki kışkırtıcı fahişe, yine de bu rolleri oynadı uygun şakacı bir küstahlıkla. Onun genellikle tarafından yazılan ve/veya yönetilen komedilerde yer aldı. Michel Audiard. O gerçekten de bu renkli bayanlar (ve Françoise Rosay, Ginette Leclerc, Jacqueline Maillan, diğerlerinin yanı sıra) ayakları yere basan canlılıkları sayesinde ne istedilerse verdiler. Fransız yeşil dili tarafından cilalanmış ısırıcı çizgilere değer Usta. Sonuç olarak, Micheline Luccioni birkaç unutulmaz filmde rol aldı. Hatta yeteneğini bombalarla heba etti. Michel Gérard veya Richard Balducci. Ama iyi bir kızdı. Emile Zola'nın klasik romanının 1957 uyarlaması olan "Pot Bouille" filmindeki anlar Julien Duvivier tarafından (histerik baldızı) ve Valentine Tessier'in kızları Jean-Claude Brialy'nin yönetmenliğinde ilk filmi "Eglantine" (1971). Adam Pianko'nun harika filminde de iyiydi. "On n'est pas sérieux quand on a 17 ans", ergen hamileliği hakkında. Micheline Luccioni, 15 yaşındaki kızın annesinin zor rolünü ince nüanslarla oynadı. annesinin zor rolünü ince nüanslarla oynadı, dokunaklı bir karakter ışıklardan yıllar uzakta ağzı bozuk kadın rolünü oynamaya alışkındı. Bu olabilir - ve olmalıdır - yeni bir kariyerin başlangıcı olabilirdi ama ne yazık ki film çok az görüldü ve hiçbir şey çıkmadı.