Sinem Koşar

Artur Palyga’nın TATO isimli oyunundan Türkiye’ye uyarlanarak sahneye konulan BABA, Anadolu’nun herhangi bir polis lojmanından, İstanbul’un küçük bir mahallesine, memur maaşıyla geçinilen ufak bir eve uzanıyor. 
 
BABA; Hiç yaşanmamış, kurulmasına bile müsaade edilmemiş bir baba/oğul ilişkisini, kendini bir erkeğin varlığına mahkum bırakarak televizyonun ve yemek tariflerinin içinde kendini kaybeden bir anneyi, eski bir sandığı, kontrplak bir dolabı ve tüm aileyi sarıp sarmalayan, giderek büyüyerek aile kavramını bütünüyle yutan kocaman bir küfün hikayesini, biraz da Zeki Müren’i anlatıyor. Babasının mezarına “Geçenlerde senden neden çekindiğimi sormuştun ya” diye soran Fatih’in tüm hayatı “Ben de sana ne cevap vereceğimi bilememiştim” diyerek devam ediyor. Ölümün bir son olmadığı, babalık ve erkeklik kavramlarının; kirli, yıkılmaya yüz tutmuş bir evin duvarlarındaki küf gibi, toplumun her yerine yayılarak, bireyin varlığını çürüttüğü bu sistemin içerisinde, aileyle, babayla, hatta doğrudan toplumla olan bir “hesaplaşamama” hikayesi bu. Ara Sahne tarafından uyarlanarak yeniden yazılan metin, varlığını dayatılanlarla korumaya çalışan herkesin hikayesini yer yer trajik, çoğu zaman da oldukça komik bir şekilde bize sunuyor.

Baba

Oyun, Vüs’at O. Bener’in “Havva” adlı öyküsünden ve Irmak Zileli’nin Son Bakış adlı romanındaki “Tina” karakterinden esinlenerek yazıldı. 
 
Orijinal hikayenin tam tersi olarak, oyunu Havva’nın dramalara tutunmayı sevmeyen, gülmekten vazgeçmeyen, ne olursa olsun inatla ve umutla devam eden, yaşadıklarının ve şu an bulunduğu evdeki şiddetin-travmanın ötesinde hayata inanan gözlerinden görürüz. 
 
“Besleme” sıfatının ve geçmişin yükünün altında ezilmez Havva, aksine çözüm için hep bir yol arar. Çocukluğuyla ve şimdiki zaman algısındaki, hayal ve gerçeklik kırılmalarıyla bunu yapar… Ve Havva o eve “besleme” olarak gelir, aslında her şey değişir. 
 
“Ben Havva...Haşaa, o Havva değil. Sübhaneke biliyom bi tek. Okuyayım mı? … Anlatmadan, sormadan gitmem! Okul benim neyimeymiş?! Kızlar erkekler yan yana tövbe tövbe’ymiş. Günah yazıyon değil mi onlara? Temizliğe gitçekmişim! İyi, tamam.. Açıktan okursun, yaparsın be Havva! Kaldır o başını kaldır, bakma yere! Değişecek hikaye!” 
 
Ne olursa olsun , kendi kaderini kendi yazan cesur kadınlardan ilhamla.. Umut olsun,inanç olsun,güç olsun ümidiyle. Değişecek bu hikaye! 
 
Prova Mekan Sponsoru: Taksim Ara Sahne 
Sonsuz destekleri için, Yiğit Bener ve Irmak Zileli’ye teşekkür ederiz!