Özge Arslan

TEK KİŞİLİK BİR HATIRLAMA TÖRENİ 
 
Yün çözülürken hafıza sökülüyor. 
 
Ve bu sökülme hali; 
 
Yol havalarından kabile şarkılarına, 
dengbejlerden plak cızırtılarıyla kesişen 
gazellere kadar yankılanıyor. 
 
Bu organik sesler, bedenin kıvrımlarından 
dökülen melodilere dönüşüyor. 
 
Hiçbir nota süs değil, her biri bir belleğin 
parçası. 
 
Bir kadın… 
 
Sırtında geçmişin yükü. 
 
Elinde bir kitap. 
 
İçinde binlerce ses. 
 
Unutulmuş hikâyelerin anlatıcısı Nokta ; 
 
Üzerini örttüğümüz zamanın hakikatini, bir 
çuval yünden biçimlendiriyor. 
 
Her ilmekte bir yüz, bir dil, bir coğrafya 
olarak yeniden beliriyor. 
 
Her iplik, bir dönüşüm. 
 
Her dönüşüm, bir yüzleşme. 
 
Ve hiç bir dönüşüm gizlenmiyor. 
 
Nokta bedeninde taşıyor belleği. 
 
İzleyeni sahnenin içine değil, hafızanın 
derinliğine çağırıyor. 
 
Bir kadının bedeni; 
 
Afrika’nın bir kabile şarkısına, 
bir alter kişiliğin parçalanışına, 
Afife Jale’nin son nefesine, 
kırmızı halıda yürüyen, magazinleşmiş bir 
suçluya. 
 
ve makineleşen insanın soğuk yüzüne 
dönüşüyor. 
 
Ama bütün bunların ardında hep aynı ses 
var. 
 
Nokta nın sesi. 
 
Seyirciyle göz göze, el ele. 
Bir zamanlar anlatılmış, sonra unutulmuş , 
olanı 
 
yeniden anlatmak için. 
 
Bu bir hafıza ayini. 
 
Tek kişilik bir beden arşivi. 
 
Kendi geçmişimizle, kültürümüzle, kırıklarımızla 
yüzleşme alanı.