Erdinç Kılıç

“Hikaye Ne?” 
Aynı yaşlarda, fakat farklı toplumsal sınıflardan gelen iki genç adam… Biri muhafazakâr bir ailenin tek oğlu. Diğeri bir eskort. Yolları bir otel odasında kesişiyor. Başta her şey imkânsız görünüyor: Para çok gerçek, çok somut, çok güçlü… Aşk, fazla kırılgan. Soyut. Sanki biraz da yalan dolan bir duygu… 
 
Yine de bir şey oluyor: Sınıfsal çatışmanın büyük sahnesi, yerini küçük oyunların oynandığı başka bir sahneye bırakıyor. Bu küçük sahnede aşk, sanki, bir ihtimal gibi görünüyor. Sanki oyuna gerçekten inanıp teslim olsalar, her şey değişecek… Oyun, gerçeğe dönüşecek. 
 
Oyun, ‘gerçeğe’ dönüşüyor. 
 
Her şey, bir otel odasında başlıyor ve bitiyor. 
 
“Niye izleyelim?” 
Oyun, duygu tayfına sahip çıkarak, melodram geleneğini politize ediyor (gibi). Toplumsal sınıfların sert gerçekliğini, ‘oyunla’ kırmanın yollarını araştırıyor (olabilir). Bunu da oyun içinde oyun biçimini, kendine özgü bir teknik kullanarak yapıyor (detay vermeyelim). Eğlenceli (bazen). Komik (nadiren). Ağır (hımmm). Finalde, her şeye rağmen, aşka inanmadan inanmanın bir yolunu buluyor (bizce). 
 
 “Alıntı yok mu?” 
- Hadi onu sevdin, bi şekilde yürüdü. İnsan tek kendi mi hacı? Cins cins arkadaşları olacak tasarımcı ibnenin! Evindeki masanın bacağına, masandaki tabağın kıçına takacaklar! Sen tek misin sonra? Yok mu hiç eşin dostun? Aldın kendi ortamına soktun bebeyi! Bu sefer de o darlanmayacak mı? 
- Biz yeteriz birbirimize. 
- He hacı he, yetersiniz. 
- Yeteriz. 
- Kolunu iki dakka göğsüne atsa, ağırlığından soluk alamazsın. Taş gibi ezer yükü. Nereye yetiyonuz?!

Tevafuk

Geçmişten bugüne tüm kadınların ortak yazgısı, anneden kıza aktarılan görünmez bir miras… 
Toplumun dışına itilen, köklerinden koparılan ve yalnızlığa mahkûm edilen bir kadının direnişi sahnede hayat buluyor. 
Medea mitine çağdaş bir yorum getiren bu hikâye, büyüler, lanetler, hayaletler ve kadim söylencelerle örülmüş mistik bir dünyanın kapılarını aralıyor. Hester, bir cadı ya da büyücü olarak damgalanan; geçmişin hayaletleriyle yaşayanların arasında sıkışıp kalan, anlaşılmayan bir ruh. Bataklık onun belleği, ataerkil düzende hiçbir yere ait olamadığı arafı. 
Bu dünya yalnızca bireysel bir hikâyeyi değil; toprak aidiyeti, annelik, ihanete uğrama, terk edilme ve ötekileştirilme gibi evrensel temaları da görünür kılıyor. Sessizce aktarılan miraslar, görmezden gelinen bilgeliğin sesi ve yok sayılan kadınların ortak hafızası sahnede hayat buluyor. 
Oyun, iyi ve kötü arasında sıkışmış bir dünya kurmuyor; aksine çatışmaların, etik sınırların ve hükmetme ilişkilerinin sorgulandığı bir alan yaratıyor. Hepimizi içine çeken bir bataklık var. 
Peki, tüm bu düzenin içinde var olmak mümkün mü? 
 
“Ben Kediler Bataklığı’nda doğdum ve Kediler Bataklığı’nda öleceğim. 
Bu yerde sizin kadar benim de yaşama hakkım var…”