Adil Şahin

“Biz kat kat apartmanlardan birinin, bir penceresinden yansıyan ışıktık sadece. Bizim gibi aileler isimsiz… Bizim gibi aileleri tanımlamaya kimse gerek bile duymaz. Aynı metrekarenin içinde yukarı doğru dizilmiş, biraz demir biraz çimentoyla ayrılmış, birbirinden habersiz insanlar… 
 
Gece vakti gelir, ışıklar söner, televizyon kapanır. Şimdi uyku vakti… 
 
Ama… 
Bir gün bir evin ışığı yanık kalır. 
O ailenin başına bir şey gelir. 
Kimse önemsemez. 
Herkes ‘ben değilim’ in sevincinde. 
 
Hâlbuki bir gün her ailenin başına bir şey gelir…”