Genç dansçılar sahnede ağır çekimde zarifçe hareket ediyor. Orada bedenlerinin sınırları kayboluyor ve ancak dansla bir araya gelebilecek bir topluluk kuruyorlar. Gisèle Vienne’in yarattığı koreografi, performans ve gerçekliğin iç içe geçtiği bir akış yaratarak sanatsal bütünlüğe erişiyor.

Ya Aşk Olsaydı

Where do images come from? This disturbing and essential question is posed by Philippe Grandrieux, and he already imposed it on himself the start, via Sombre (1999) up to the portrait recently devoted to Masao Adachi (FID 2011). From where, then? Maybe from the depths behind our eyes, ungraspable visions, night in suspension, promise of the end of an eclipse, between dream and nightmare. This is the start (and in truth the programme) of White Epilepsy. In a darkness barely broken by light, a mass advances: a nude back, in a long shot entirely centred on the shoulders.