Mert Özmen

Çağdaş tiyatroya damgasını vuran Öfke oyunu, “Öfkeli Genç Adamlar” akımının ortaya çıkmasına sebep olmuş; bireysel öfkenin toplumsal düzenle, hayal kırıklığının ise yakın ilişkilerle nasıl kesiştiğini sahneye taşımıştır. Oyun, yalnızca 1950’lerin genç kuşağının çığlığı değil, her çağda hissedilen bir varoluş krizinin güçlü bir ifadesidir. 
 
Bir evin sınırları içinde dört kişi üzerinden ilerleyen hikâye; sevgi, sadakat, kıskançlık ve umut kaybı arasında salınırken, aynı zamanda daha büyük bir soruyu gündeme getirir: Toplumsal adaletsizlik ve bireysel tatminsizlik, en yakın bağlarımızı nasıl dönüştürür? 
 
ÖFKE, kişisel ilişkilerin politik olduğunu ve içimizdeki huzursuzluğun, daima dışarıdaki dünyanın gölgesini taşıdığını hatırlatır. “Öfkeli Genç Adamlar” bu oyunla kendilerine ses bulmuş olsa da, bugün hala aynı soruyu sorar: İçimizde biriken öfkeyi nereye yönlendireceğiz? 
 
Yönetmen yazısı; 
 
“Öfke” kontrolü yok! “Öfke” kontrolü için terapi… “Öfke”li olduğumuz için mi “öfke”miz?'' Terapiler mi hayatımızı kurtaracak, yoksa “Öfke”yi bile isteye doğuran kapitalizmden kurtuluş mücadelesi mi? 
 
50’ler, 60’lar, 70’ler…….. 2000’ler…. Stadyumlara yazdığımız “devrim” sözcüğü unutturula beri ‘ev’de “öfke”lenir olduk. Karımıza, kocamıza, çocuğumuza, kedimize, köpeğimize, buzdolabımıza, trafik ışıklarımıza, otobüsümüze… Biz “öfke”den katıldığımızda ‘muktedir’ sevindi. Kifayetsiz muhteris bankalarıyla, müdürleriyle, markalarıyla, psikolog ve yaşam koçlarıyla, mentörleriyle, hisse senetleriyle, saadet zincirleriyle, ağaç dikicileriyle, yunus sevicileriyle, “Eyyyyyy…” leriyle sevindi. Kitap ayraçlarında, boyasız gazetelerde, “good vibration” radyolarda kırılan kolumuz kanadımız, yan yana eylemenin coşkusunu terk-i diyar ettiğinde özgürlüğe uçamaz olduk. 
 
Şimdi “öfke”lenmek zamanı! Ama “öfke” ile coşmak, eğlenmek, sokağa çıkmak zamanı. “Öfke”miz bizi yan yana getirene kadar ‘ev’ler kullanıma kapatılmıştır! Dışarda da kahve var, kitap var, gazete var, gezilecek ve kalınacak park var, radyo var, şarkı var, sesim var! “Öfke”li sesim bir ben olduğumda tek ses! Dışarda