Elsa Sullivan Lanchester, 20. yüzyılın başında alışılmadık bir ailede dünyaya geldi. Ebeveynleri James "Shamus" Sullivan ve Edith "Biddy" Lanchester sosyalistti - oldukça geniş anlamda Sosyal Demokrat Federasyon'un (SDF) çok aktif üyeleriydi - ve evlilik kurumuna ve bu konuda herhangi bir yasal sözleşmeye bağlı olmaya inanmıyorlardı. Aslında annesi 1895 yılında babası ve ağabeyleri tarafından James ile evlenmediği için akıl hastanesine yatırılmıştı. Bu olay dünya basınında "Lanchester Kaçırma Vakası "olarak yer aldı."Elsa'nın klasik bir dansçı olmak için büyük bir arzusu vardı ve bu amaçla 10 yaşındayken annesi onu 1912'de Paris'teki ünlü Isadora Duncan'ın Bellevue Okulu'na kaydettirdi. Ancak 1. Dünya Savaşı'nın belirsizlikleri onu sadece iki yıl sonra eve getirdi. 12 yaşındayken, eğitim ve yemek karşılığında dans dersleri vermek üzere Kings Langley, Hertfordshire, İngiltere'deki karma bir yatılı okula gönderildi. 1918'de Margaret Morris'in Wight Adası'ndaki okulunda dans öğretmeni olarak işe alındı. 1920'de bir müzikholde Mısırlı bir dansçı olarak sahneye çıktı. Aynı dönemde Londra, Soho'da Çocuk Tiyatrosu'nu kurdu ve burada birkaç yıl öğretmenlik yaptı. Sahneye ilk kez 1922 yılında West End'de "Thirty Minutes in a Street " adlı oyunla çıktı. 1924 yılında ortağı Harold Scott ile birlikte Londra'da Cave of Harmony adlı bir gece kulübü açtı. Pirandello ve Çehov'un tek perdelik oyunlarını sahnelediler ve kabare şarkıları söylediler. Daha sonra bunları ve diğerlerini toplayıp kaydedecekti. Aldous Huxley, H.G. Wells ve Londra tiyatrosunda çalışan ve yakında Broadway ve Hollywood'un en ünlü korku filmlerinde yönetmenlik yapacak olan James Whale gibi edebiyatçıların uğrak yeriydi. Lanchester, kendi itirafına göre sanatçılara çıplak poz vermek de dahil olmak üzere meşgul olmaya devam etti. 1926 yılında Londra Metropole'deki Midnight Follies'de sergilediği komik performans sırasında, "Please Sell No More Drink to My Father." şarkısını söylerken İngiliz Kraliyet ailesinin bir üyesi dışarı çıktı. 1928 yılında film kariyeri ciddi bir şekilde başladığında gece kulübünü kapattı. Belki de daha geleneksel anlamda güzel olmayan Lanchester, büyük, etkileyici koyu gözleri ve dolgun dudaklarıyla daha da çarpıcı olan, ona atılgan, hınzır bir ifade veren kalkık burnuyla genç bir kadın olarak kesinlikle güzeldi. Dans geçmişinin verdiği güvenle taşıdığı kıvrak bir vücudu vardı. Sesi parlak ve farklıydı ve neredeyse İskoç çapağı kalitesinde hoş bir telaş ve tınıya sahipti. Sahnede ne kadar başarılı olursa filmlerde de o kadar başarılı olurdu. İlk film görüntüsü aslında arkadaşı ve yazar Evelyn Waugh'un The Scarlet Woman adlı amatör bir filmindeydi: An Ecclesiastical Melodrama (1925). Resmi olarak sinemaya ilk geçişi One of the Best (1927) adlı İngiliz filmiyle oldu. Sahne çalışmalarına devam etti ve 1927 yılında daha çok Charles Laughton'ı canlandırdı. Lanchester'ın 1928'de çektiği dört filmin üçünde onunla birlikte rol aldı. (Bunlardan üçü H.G. Wells tarafından onun için yazılmıştı). Birkaç oyunda da rol aldılar ve 1929'da evlendiler. Lanchester'a göre, iki yıl sonra Laughton'ın homoseksüel olduğunu keşfetti ama 1962'deki ölümüne kadar evli kaldılar. Lanchester 1958'de verdiği bir röportajda kocasından ayrı bir kariyer yolu tuttuğunu açıkladı. Laurence Olivier'li Potiphar's Wife (1931) da dahil olmak üzere, 1931'e kadar birkaç akıllı oyun benzeri filmde birlikte rol aldılar. 1930'da Londra'da "Payment Deferred" adlı oyunu oynamış ve 1931'de Broadway'e taşınmıştı.MGM 1932'de ona bir sözleşme teklif etti. 1933 yılında Alexander Korda The Private Life of Henry VIII (1933) filminin oyuncu kadrosunu oluşturuyordu ve Laughton'ın mükemmel bir seçim olduğuna karar verdi - ve karısı da Henry'nin altı karısından biri olarak mükemmel olacaktı. Çok yönlülüğü, bazı komedi unsurları içeren ve daha çok karikatüre uyan bir role işaret ediyordu. En çok Hans Holbein'in ünlü Clevesli Anne portresine benziyordu (Henry'nin dördüncü karısı aslında ressamın tasvir ettiğinden biraz daha sade bir kadındı). Lanchester kostümüyle çarpıcı olmasa da büyüleyiciydi. Anne'i yorumlayışı kendisiyle mükemmel bir bütünleşmeydi ve Laughton'la evlilik yatağında gayri resmi bir şekilde kağıt oynadıkları ve feshe karar verdikleri sahne filmin en önemli noktalarından biriydi. 1930'lardaki film kariyerinden bahsederken onu sonsuza dek zorlayacak bir rolden bahsetmemek olmazdı, Frankenstayn'ın Nişanlısı (1935). 1932'de Laughton'la birlikte Hollywood'a gelen (ancak 1939'a kadar kalıcı olmayan) Lanchester, 1935'e kadar sadece birkaç filmde oynadı ve Hollywood'un tepkisinden yeterince hayal kırıklığına uğrayarak bir süre dinlenmek için Londra'ya döndü. Londra'dan eski bir arkadaşı, Frankenstayn (1931) ve Görünmeyen Adam (1933) filmlerinin ünlü yönetmeni James Whale tarafından hemen geri çağrıldı. Onu Gelin'de iki rol için istiyordu: yazar Mary Shelley ve gelin. Filmin temel esprilerinden biri şu sloganlardı: "Frankenstein'ın Gelini kim olacak? Kim cesaret edecek?" Gerçekten de onun için balayı değildi. Lanchester yaklaşık on gün boyunca metrelerce bandajla sarıldı ve ağır bir makyajla kaplandı. Dik duran saç modeli, tel kafes üzerinden taranarak yapıldı. Lanchester, uzun çekimler boyunca gözleri bantla açık tutularak gerçek bir acı içindeydi ve bu onun dehşet dolu bakışlarında kendini gösteriyordu. Canavarının çığlık ve tıslama sesleri (Londra'daki Regents Park kuğularının seslerine dayanıyor) bantlandı ve daha sonra efekti canlandırmak için geriye doğru çalıştırıldı. Wollstonecraft rolünde son derece melodramatik ve pitoreskti ve gelini ikonik hale gelecekti. Birçokları Frankenstayn'ın Nişanlısı'nı (1935) altın çağ korku filmlerinin en iyisi olarak kabul eder.Lanchester, bir sonraki yıl Laughton'la birlikte oynadığı Korda'nın karanlık Büyük Ateş-Rembrandt (1936) filminde öne çıktı, ancak on yılın geri kalanında sadece birkaç filmde daha oynadı. 1940'lar boyunca iki kat meşgul oldu - yılda birkaç film çekerken bir yandan da çok sevdiği müzikal revü skeçlerini yeniden canlandırdı. Hollywood'daki Turnabout Tiyatrosu'nda 10 yıl boyunca eski Londra müzikhol/kabare şarkılarını ve kendisi için yazılmış diğer şarkıları kullanarak sahne aldı. Daha sonra The Bar of Music adlı bir akşam yemeği kulübünde benzer bir gösteri yaparak zamanını daha da bölmek zorunda kalacaktı. 1940'ların sonlarına doğru oldukça matronsu bir hale gelmişti ve rolleri de buna uygun bir şekilde oturacaktı. Ama Bir Meleğin Aşkı'ndaki (1947) büyüleyici hizmetçi Matilda'da olduğu gibi her zaman ışıltısını korudu. Come to the Stable (1949) filmiyle en iyi yardımcı kadın oyuncu ödülüne aday gösterildi.1950'lere piyanist J. Raymond Henderson ("Ray" adını kullanan ve bazen popüler şarkı sözü yazarı Ray Henderson ile karıştırılan) ile gece kulübü gösterisinin turneleriyle meşgul olarak girdi. Laughton'ın ünlü okuma turlarını tamamlamak için 1952 yılında sona eren Elsa Lanchester's Private Music Hall; 1961 yılında sona eren Elsa Lanchester--Herself; ve 1964 yılında bir kez daha Ivar Theatre adlı bir dizi turne vardı. Film rolleri ve TV tiyatrosundaki büyük payı ile eşit derecede meşguldü. Laughton'la on film çevirdi ve sonuncusu olan Beklenmeyen Şahit (1957) ona ikinci yardımcı kadın oyuncu adaylığını kazandırdı. Ama Cazibeli Kadın'daki (1958) baş döndürücü Queenie Holroyd Teyze'si o dönemin en güzel hatırasıdır.1960'lardan 1980'lerin başına kadar geçen yirmi yıl boyunca Lanchester, epizodik TV'nin demirbaşı, Disney'in ve G-rated'in bir kurumuydu - belki de alışılmadık Lanchester için biraz ironik bir durumdu bu. İki otobiyografi yazdı: "Charles Laughton ve Ben" (1938) ve "Elsa Lanchester: Herself" (1983), her ikisi de kamera önündeki yaklaşık 100 rolünü hatırlıyor. Lanchester film kariyeriyle ilgili olarak mizahı elden bırakmadı ve bunu "...berbat filmlerde büyük roller ve büyük filmlerde küçük roller olarak tanımladı." Revülerindeki aptalca, müstehcen ve çirkin karışım onun en büyük eğlencesiydi: "Memnundum çünkü düz oyunculuğu sevmediğimin tamamen farkındaydım ama doğrudan seyirciye oynamayı tercih ediyordum. Yaptığım şeye vodvil diyebilirsiniz. Bir şaka yapmak, özellikle de doğaçlama yapmak ve büyük bir kahkaha almak sadece cennettir;