Maurice Pialat Fransız bir film yönetmeniydi. Film eleştirmenleri filmlerinin natüralist tarzına ve otobiyografik öğelerine dikkat çekmiştir.16 yaşındayken ilk kamerasını edinen Pialat'nın kariyerinin başlarında kısa belgesel filmler çekmiştir. Amacı film yapımcısı değil ressam olmaktı. Uzun metrajlı ilk filmini 43 yaşında, Fransız koruyucu aile sisteminde bir dizi koruyucu aile arasında gidip gelen bir çocuğu konu alan "Naked Childhood" (1968) adlı dram filmiyle yaptı. Pialat'nın ikinci uzun metrajlı filmi, sevgisiz bir evliliği konu alan "We Won't Grow Old Together" (1972) oldu. Başrol oyuncusu Jean Yanne, filmdeki rolüyle Cannes Film Festivali'nde En İyi Erkek Oyuncu Ödülü'nü kazandı. Pialat'nın üçüncü uzun metrajlı filmi, ölümcül bir hastalıkla mücadele eden bir kadını gerçekçi bir şekilde anlatan "The Mouth Agape" (1974) oldu. Film aynı zamanda kadının kocası ve oğlunun yeni cinsel partnerler bulma çabaları sırasında yaşadıkları kaçamakları da ele alıyordu. Duygusallıktan uzak olmasıyla dikkat çeken film, Pialat'nın kendi annesinin ölümünden edindiği deneyimleri de içeriyordu.Pialat'nın dördüncü uzun metrajlı filmi gençlik draması "Graduate First" (1978) oldu. İşçi sınıfı ailelerden gelen gençlerin okul hayatlarının sonuyla, final sınavlarını geçme ve Baccalauréat akademik yeterliliğini kazanma konusundaki sınırlı umutlarıyla ve yakın geleceklerinde kuzey Fransa'daki yüksek işsizlik hayaletiyle uğraşmalarını ele alıyordu.Pialat'nın beşinci filmi, evli bir kadınla hapisten yeni çıkmış alt sınıftan bir suçlunun (filme adını veren Loulou) kendine zarar veren ilişkisini konu alan "Loulou" (1980) idi. Film hamilelik ve kürtaj konularını gerçekçi bir şekilde ele alıyordu. Film Cannes Film Festivali'nde Altın Palmiye ödülüne aday gösterildi.Pialat'nın altıncı filmi "To Our Loves" (1983), 15 yaşındaki bir kızın cinselliğini konu alıyordu. Filmin baş kahramanı Suzanne (Sandrine Bonnaire tarafından canlandırılan), hayatındaki tek zevk seks olduğu için giderek daha fazla karışıklık yaşar. Ancak aynı zamanda cinsel partnerlerinden hiçbirine karşı gerçek bir sevgi hissedememekle, hayatının diğer yönleriyle ilgili artan can sıkıntısı ve hayal kırıklığı duygularıyla ve hatta intihar düşünceleriyle mücadele eder. Film En İyi Film dalında César Ödülü kazanırken, film eleştirmenleri filmin mesajının mutluluğun nadir olduğu ve üzüntünün sonsuza kadar süreceği olduğunu belirttiler.Pialat'nın yedinci filmi suç draması "Police" (1985) oldu. Film, bir uyuşturucu kaçakçılığı çetesini araştıran yorgun bir polis dedektifinin, bir uyuşturucu kaçakçısının kız arkadaşına duyduğu romantik ilgiyi konu alıyordu. Filmin başrol oyuncusu Gérard Depardieu bu rolüyle Venedik Film Festivali'nde En İyi Erkek Oyuncu ödülünü kazandı.Pialat'nın sekizinci filmi, Georges Bernanos'un (1888-1948) 1926 tarihli romanından uyarlanan romantik dram "Under the Sun of Satan" (1986) oldu. Film, bir kadın katile aşık olan Katolik bir rahibi ele alıyordu. Film, konusu nedeniyle tartışmalı olarak görülmesine rağmen 1987 Cannes Film Festivali'nde Altın Palmiye ödülünü kazandı. Pialat'nın dokuzuncu filmi, ressam Vincent van Gogh'un (1853-1890) hayatının son aylarını konu alan ve van Gogh'un birkaç yakın arkadaşıyla ilişkisini ele alan biyografik film "Van Gogh" (1991) oldu. Film öncelikle van Gogh'un "zor kişisel ilişkileri ve gerileyen zihinsel durumu" ile ilgiliydi, resimleriyle değil. Film eleştirmenleri, melodramatik ya da sansasyonel olmadan sanatçının insanlığını başarılı bir şekilde ele aldığı yorumunda bulundular.Pialat'nın onuncu filmi, 4 yaşındaki bir çocuğun aile hayatını konu alan "The Son Of..." (1995) oldu. Filme adını veren çocuğun anne ve babası boşanmıştır ve çocuk istikrarsız bir aşk hayatı olan bekar bir baba tarafından büyütülmektedir. Film, Pialat'nın önceki çalışmalarına kıyasla kötü karşılandı ve Pialat daha iyi sonuçlar elde etmek için filmi yeniden kurgulamayı planladı. Pialat'nın giderek kötüleşen sağlığı bu planları iptal etti ve Pialat 1995 yılında, 70 yaşındayken film yapımcılığından emekli oldu.2003 yılının Ocak ayında 77 yaşında ölen Pialat'nın çalışmaları Fransız yönetmenler arasında benzersiz olarak kabul edilir, ancak çok az taklitçisi olmuştur. Film eleştirmeni Kent Jones, Pialat'nın her zaman farklı bir davulcunun ritmine göre yürüdüğü ve kimsenin onun yanında ya da arkasında yürümesini umursamadığı yorumunu yapmıştır.