Çok az oyuncu Dick Powell kadar eksiksiz bir imaj geçişini başarabilmiştir: onun durumunda, müzikallerdeki çocuksu, dalgalı saçlı şarkıcıdan kara filmlerdeki sert suç savaşçılarına. Powell, Arkansas'ın Little Rock kasabasında üç kardeşten biri olarak büyüdü (kardeşlerden biri olan Howard, Illinois Central Railroad'un başkan yardımcısı oldu). Louisville, Kentucky'deki Royal Peacock Orkestrası'nda şarkıcı (tenor) ve banço sanatçısı olarak gösteri dünyasına girmeden önce, gazozculuk ve bakkal tezgâhtarlığı yaparak eğitimini tamamladı. Daha sonra Charlie Davis grubuyla bir konser verdi ve onlarla birlikte orta batı boyunca turneye çıkarak dans salonlarında ve sinema salonlarında göründü. Daha sonra seremoni ustası olarak çalıştı ve bu, 1932'de bir Warner Brothers yetenek avcısı tarafından imzalanmadan önce onu bir şovmen olarak tamamladı. Yaşından oldukça genç görünen Powell, kısa süre sonra kendisini stüdyo için çektiği iki düzine benzer filmden biri olan 42. Sokak (1933) gibi gösterişli prodüksiyon numaralarına sahip bir dizi coşkulu müzikalde şarkı söyleyen gençleri canlandırırken buldu. 1935 yılında Powell'ın maaşı 70.000 dolardı. İki yıl sonra Hollywood'un gişedeki en büyük on yıldızından biri haline gelmişti ama MC olarak kazandığının sadece yarısını alıyordu. Kâr amacı güden keskin bir işadamı olan Powell, arazi ve mülklere akıllıca yatırım yapmıştı. 1939'da Warners'tan ayrıldığında, görünürde hiçbir oyunculuk fırsatı yoktu ve parasızlık çekmiyordu. Bununla birlikte, imajından kaçmak için çaresizdi ve "Dünyanın en iyi şarkıcısı olmadığımı biliyordum ve bir aktörün kendisini işin herhangi bir özel aşamasıyla sınırlaması için hiçbir neden görmüyordum" dedi. Şarkı söylemediği rollerde oynama fırsatını kaçırmadı ve 1940 yılında Paramount'a katılarak Preston Sturges'in parlak komedisi Christmas in July'da (1940) Ellen Drew ile birlikte oynadı. Bunu, o zamanki eşi Joan Blondell'in rol aldığı iki evlilik komedisi izledi; her iki film de gişede sadece ılık bir tepki aldı. Hafif rollerden hâlâ memnun olmayan Powell, Çifte Tazminat'ta (1944) başrolü (sonunda Fred MacMurray aldı) almak için çok uğraştı ama geri çevrildi. Bunun yerine, daha çok aynı rollere yerleştirildi, uyum sağlamayı reddetti ve uzaklaştırıldı. Gişe başarısı artık düşük olan Powell, şansını RKO'da denedi ve sonunda kazançlı bir rol elde etmeyi başardı: Raymond Chandler'ın Murder, My Sweet (1944) filmindeki sert özel dedektif Philip Marlowe rolü. Yönetmen (Edward Dmytryk) ilk baştaki kuşkuları gidermek için mücadele etse de, yazarın kendisi oyuncu seçimini onayladı. Sonuç, RKO için somut bir başarı olmasa da hiçbir şey kanıtlamadı. New York Times'tan Bosley Crowther'ın yorumuna göre; ...ve bir Humphrey Bogart'ın soğukkanlılığı ve alaycılığından yoksun olsa da, Bay Powell'ın özür dilemesine gerek yok. Bu performansıyla kesinlikle şarkı-dans, cici çocuk liginden çıktı". Kısa sürede teklifler gelmeye başladı. Kendini başarılı bir şekilde yeniden keşfeden Powell artık radyoda sırasıyla "Richard Rogue" ve ardından "Richard Diamond, Private Eye" olarak düzenli bir iş buldu. Filmlerde ise Cornered (1945) ve Cinayet Saati (1947) filmlerindeki ukala sert adam rolleriyle dikkat çekmeye devam etti. Şimdiye kadarki en zorlu rolü MGM'in epik draması Çıplak ruhlar'daki (1952) çok satan romancı James Lee Bartlow rolüydü.] Powell yönetmenlikle de uğraştı, ancak toplamda sadece altı film yönetti: bunların arasında küçük bir kara film olan Split Second (1953)] ve ortalamanın üzerinde bir denizaltı draması olan Kanlı Deniz (1957)]. 50'li yılların ortalarında sinema oyunculuğunu bıraktıktan sonra, kendi ödüllü antoloji programı The Dick Powell Show'un (1961) sunucusu ve baş yapımcısı olarak öncelikle TV draması yapımcılığına yoğunlaşmaya başladı. Aynı zamanda Four Star Television'ın (stüdyoları daha önce Republic'in bulunduğu yerdeydi ve daha sonra CBS Cinema Center olacaktı) kurucu ortağı ve genel müdürüydü.1963 yılının Ocak ayında 58 yaşındayken akciğer kanserinden erken ölen Dick Powell'dan geriye üçüncü eşi aktris June Allyson kaldı.